تاریکی با سرعت نور حرکت می کند. به تعریف دقیق تر، تاریکی به خودی خود وجود فیزیکی ندارد بلکه فقدان نور است. برای مثال زمانی که شما با دستتان جلوی بیشتر نور را بگیرید، شما تاریکی دارید. در واقع تاریکی چیزی است که بعد از توقف نور به دست می آورید، در نتیجه تاریکی با سرعت نور سفر می کند!
این روزها همه جا صحبت از آخرین نسخه ی فیلم « جنگ ستارگان» است. فیلمی که در آن انواع هواپیماها و فضاپیماهای عجیب وجود دارند. اما آیا در دنیای واقعی هم این پرنده‌ها می‌توانند پرواز کنند؟ این پرسش مخصوصا درباره هواپیماهای با بال‌های ضربدری یا X شکل است. جمی گول مهندس و کارشناس هوافضا که در شرکت اسپیس ایکس مشغول به فعالیت است، این پرسش را پاسخ داده است.
اگر به آسمان شب نگاهی بیندازیم، آن را پر از ستاره می بینیم، اما تنها کسر بسیار کوچکی از ستارگان، با چشم غیر مسلح قابل دیدن هستند. تعداد ستاره‌های موجود در ۱۰ هزار میلیارد کهکشان جهان قابل مشاهده برای ما، ۱۰۰ میلیارد تخمین زده می شود. این بدین معناست که تقریبا حدود ۱۰ به توان ۲۴ ستاره فقط در محدوده ی دید ما وجود دارد.
تصویری هنری از R136a1 ، سنگین ترین ستاره ی جهان
ستاره‌شناسان ژاپنی برای نخستین بار سوسوی کمرنگی از نور مرئی را در یک سیاهچاله نزدیک مشاهده کرده‌اند و مدعی هستند که هر کسی با یک تلسکوپ معمولی ۲۰ سانتیمتری می‌تواند این نور را مشاهده کند.
دنیا وارد عصر تازه ای شده است، دورانی که نسل جدید کامپیوترها که به کامپیوترهای کوانتومی موسوم هستند می توانند زندگی انسانها را متحول کنند.
آلبرت اینشتین نوجوان در مدرسه مشکل رفتاری جدی و پرهیاهویی داشت. او یکی از گروه دانش آموزانی بود که همیشه با آنها درگیری داریم. به نسبت متکبر بود، به راحتی کسل می شد و احترام چندانی به اولیای امور نمی گذاشت، این وضعیت برای او خیلی زود شروع شده بود.
آلبرت اینشتین در نوجوانی
نتایج مطالعه محققان استرالیایی نشان می دهد که برخلاف تئوری های قبلی، در اکثر ستارگان میدان مغناطیسی قویی وجود دارد. در حالی که پیش از این تصور می شد تنها پنج درصد از ستارگان میدان مغناطیسی قوی دارند.
تیمی از اخترشناسان کهکشان ِ عجیبی را شناسایی کردند که مثل برخی از کهکشان‌ها دو سیاهچاله دارد، اما در اطراف ِ یکی از آنها هیچ ستاره‌ای وجود ندارد.
فیزیکدان‌ها معتقدند می‌توان فهمید آیا ما بخشی از یک شبیه‌سازی کامپیوتری عظیم هستیم یا واقعیتی انکارناپذیر، اما آیا کسی دوست دارد پاسخ این پرسش را بداند؟
ابتدای فیلم علمی ـ تخیلی ماتریکس نئو بازیگر اصلی فیلم از این که مردم براحتی می توانستند قوانین فیزیک را نقض کرده و از روی دیوارها به سمت بالا بدوند یا در یک چشم برهم زدن ناپدید شوند بسیار حیرت کرده بود. وجود این ابرانسان های نقض کننده قوانین جهان امکان پذیر بود، زیرا ضمیر خودآگاه نئو ندانسته وارد یک دنیای شبیه سازی شده واقعیت مجازی ماتریکس شده بود. این ماتریکس ساخته دست ماشین هایی بود که درک و شعور داشتند. فیلم وقتی به نئو حق انتخابی مهم و سرنوشت ساز داده شد جریان پیدا کرد. او می توانست قرص آبی رنگی را خورده و وارد هستی واقعی و روشن و واضح خودش شود یا قرص قرمز رنگی را مصرف کرده و پی به حقیقت ماتریکس ببرد و دریابد تا چه اندازه می تواند به حقیقت دست یابد.
شرکت‌کنندگان در پنجمین کنفرانس سُلوی (۱۹۲۷). مؤسسهٔ بین‌المللی فیزیک سُلوی.
(از چپ به راست) اوگوست پیکار، امیل هنریوت، پائول ارنفست، ادوارد هرزن، تئوفیل دو دونده، اروین شرودینگر، ژولس امیل ورشفلد، ولفگانگ پاولی، ورنر هایزنبرگ، رالف فاولر، لئون بریلوئین
(از چپ به راست) پیتر دبای، مارتین نادسن، ویلیام لورنس براگ، هنریک آنتونی کرامرس، پل دیراک، آرتور هالی کامپتون، لویی دوبروی، ماکس بورن، نیلز بور
(از چپ به راست) ایروینگ لانگمویر، ماکس پلانک، ماری کوری، هندریک لورنتس، آلبرت اینشتین، پل لانژون، چارلز گوی، چارلز تامسون ریس ویلسون، اون ویلانز ریچاردسون
